Hieronder de column van Mario die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.
Op schoolreis met Ursul
De exodus van betaald voetbalclubs naar warmere oorden is weer in volle gang. In Spanje, Portugal, Suriname,Turkije en Oman wordt naar zonnige accommodaties gezocht waar de accu’s voor de tweede competitiehelft kunnen worden opgeladen. De clubs die Belek als bestemming kozen zullen verbaasd hebben opgekeken van de bijna honderd man die de vaderlandse arbitrage naar de Turkse kustplaats heeft afgevaardigd. De spelregelbewakers staat in een ultrakorte periode een programma met trainingen, fysieke testen en technische instructies te wachten. Vanzelfsprekend wordt ook terug- en vooruitgeblikt op dit seizoen.
Is dit eigenlijk wel nodig?
Want ondanks dat de Nederlandse profs recentelijk per brief aandrongen op uniformiteit bij regeltoepassing en elk weekend een scala aan flaters voorbijkwam die wedstrijden negatief beïnvloedden blijft men in Zeist in navolging van Ursul de Geer maar roepen dat “ het hier fantastisch gaat”!
Transparant als de arbitrage wil zijn is zelfs aan in Belek aanwezige journalisten gevraagd een dagje mee te lopen. Wellicht herkent de pers onder de Turkse zon dat het collectieve Calimero-complex bij scheidsrechters steeds grotere vormen aan gaat nemen. Wie de laatste weken interviews met actieve scheidsrechters en scheidsrechterscoördinator Van Egmond kritisch heeft gelezen moet niet echt vrolijk zijn geworden en zal voor de nabije toekomst weinig verbeteringen verwachten. Dat kan ook niet anders met een verantwoordelijke die als een wereldvreemde ouderling met beklemmende tunnelvisie in een professionele, keiharde en meedogenloze sporttak opereert. Die uitkraamt dat die hele boze voetbalwereld tegen de arbitrage is. Die spelers dringend oproept om vooral geen overtredingen te maken en de schuld van afnemende sportiviteit en respect voortdurend bij spelers en trainers legt. En, kenmerkend, een scheidsrechter verdedigt die, terwijl hij het incident heeft waargenomen, de bijtende Suarez niet adequaat bestrafte, omdat je daar als scheidsrechter toch nooit aan denkt. ‘Expect the Unexpected’, blijkt weer eens een onbegrepen begrip. De scheidsrechters zullen de over hun hoofd uitgesproken instructies wel weer braafjes accepteren. Helaas, want waar mondigheid toeneemt, neemt ook verantwoordelijkheid toe. Een belangrijk principe dat een aantal scheidsrechters nog best ergens zal meedragen. Jammer dat ze ook hun vaste lasten hebben.
