dinsdag 22 februari 2011

Column: Zweedse naaimachine

Amsterdam, 22 februari


Hieronder treft u Mario's column die vandaag in dagblad
SP!TS staat afgedrukt.




Zweedse naaimachine 
Een maand geleden maakten De Centrale Spelersraad , de Coaches Betaald Voetbal en de afdeling scheidsrechterszaken van de KNVB tijdens een overleg afspraken rond het verbeteren van de arbitrage. 
Vooral de Spelersraad had de buik vol van de lage kwaliteit en was het inconsequent hanteren van de spelregels door de elite van het Nederlandse scheidsrechterskorps meer dan zat. 
Wat die afspraken precies inhielden werd, ondanks de beoogde transparantie, nooit wereldkundig gemaakt. 
Maar dat het gesprek vooralsnog weinig effect heeft gesorteerd is de voetbalvolgers inmiddels wel duidelijk geworden. 

Als je in het afgelopen voetbalweekend even een scheidsrechtersbril opzette en kritisch naar de prestaties van de Eredivisiescheidsrechters keek, sprongen er spontaan barsten in je brillenglazen. 
Een rits van overtredingen werd of verkeerd beoordeeld of met de mantel der liefde bedekt. 
Het was onthutsend om te zien dat de Nederlandse EK-troef Bjorn Kuipers in zijn Champions League generale voor FC Kopenhagen - Chelsea bij Heerenveen - AZ regelrechte aanslagen met een gele kaart afdeed en een Toni Schumacher imitatie (WK’82) van AZ-doelman Alvarado over het hoofd zag. 
Kennelijk blijken Belgische  strafkampen ook niet afdoende te werken. 
Zeker niet voor Kevin Blom die maar liefst negen kaarten nodig had om FC Twente - NEC in goede banen te leiden en Nijmegenaar Nuytinck een vroegtijdige aftocht bespaarde. 
Niet alleen de leiding van de twee huidige vaandeldragers was onder de maat. Holla (FC Groningen), Van der Maarel (FC Utrecht), Ammi (ADO Den Haag), Leemans (VVV Venlo) moeten in hun vuistje hebben gelachen toen hun zware overtredingen niet adequaat werden bestraft. 
En wat te denken van de strafschop die Willem II-er Arjen Swinkels, de enige echte schlemiel van deze Eredivisiejaargang, veroorzaakte? 
Die overtreding werd toch écht buiten het strafschopgebied gemaakt.

Toch lopen er gelukkig nog spelers in de Eredivisie rond die de scheidsrechters, onbedoeld, te hulp schieten. Tenentrapper Ola Toivonen -het Husqvarnaaitje - bijvoorbeeld. 
De Zweed die zichzelf zonder gène het slimste jongetje van het veld noemt. 
Die probleemloos de rol van Luiz Suarez overnam en door zijn publiekelijk uitgemeten maar onbestraft gebleven optredens het scheidsrechtersgilde hopelijk weer eens de ogen opent.


dinsdag 15 februari 2011

Column: Kinderarbeid of carrièreplanning

Amsterdam, 15 februari

Hieronder treft u Mario's column die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.


Kinderarbeid of carrièreplanning?
De prestaties van het eerste elftal maar ook de kwaliteit van de jeugdafdeling waren de aanleiding dat eind jaren zestig, begin zeventig, ADO als een magneet op jeugdvoetballers werkte. 
Het was fantastisch om als kind in het Haagse Zuiderpark te mogen spelen, ook omdat in alle competities ADO-elftallen bovenaan stonden. 
De club wilde toonaangevend blijven en daarom werd toen al in steeds wijdere omtrek gericht naar talent gespeurd. Uit Hoek van Holland, Delft, Gouda en Leiden kwamen talentjes de club versterken. 
Ze trainden vier keer in de week en speelden twee wedstrijden in het weekend. 
Niemand hoorde je er over dat de kinderen werden weggehaald uit het sociale milieu van familie en vriendjes, dat ze door het voetbal te eenzijdig werden opgevoed, dat schoolprestaties er onder zouden lijden en dat ouders, die dagelijks voor chauffeur speelden, te zwaar belast zouden worden. 
Welnee,  alles gebeurde met het doel te slagen in het betaald voetbal. Velen haalden die eindstreep natuurlijk niet. Ik kom ze met regelmaat tegen en tref zelden blijvend beschadigden aan. 

In veertig jaar is veel veranderd. 
Maar ondanks de opvang en alternatieve opvoeding in pleeggezinnen of internaten, huiswerkbegeleiding, LOOT-scholen, gecoördineerd vervoer, soms twee trainingssessies per dag en het uitbreiden van regionaal scouten met  internationaal zoeken naar talent blijven twee zaken bij het oude. 
De clubs willen talent op zo jong mogelijke leeftijd inlijven en spelers willen voor hun kans profvoetballer te worden blijven opteren. En om daar dan op jonge leeftijd alles voor te geven is logisch. 
Kijk in andere sfeer de leerlingenlijsten op internationaal hoog aangeschreven dans- en kunstacademies en conservatoria er maar op na. Alles wat jong is geleerd pikken ze je ook daar nooit meer af. 
Ik begrijp die selectieve verontwaardiging over Nederlandse talentjes die vroeg naar het buitenland vertrekken dan ook niet. 
Er wordt over heuse kinderhandel gesproken en er worden zelfs Kamervragen over ingediend. 
Alsof Nederlandse clubs onderling geen jeugdspelers wegroven en profs op hun loonlijsten hebben staan die als kind het ouderlijk huis verlieten om hun profdroom te verwezenlijken. 
Of heet dit dan opeens carrièreplanning?

woensdag 9 februari 2011

Column : Boerenbedrog

Amsterdam, 8 februari


Hieronder kunt u Mario's column 'Boerenbedrog' lezen die vandaag in SP!TS staat afgedrukt.

Boerenbedrog

Het is de laatste tijd in de media nogal stil rondom Roelof Luinge. Kent u hem nog? Hij was die scheidsrechter die tot vorig jaar als een moderne Methusalem met fluit, zijn lange carrière in het betaald voetbal elk seizoen met een jaartje verlengde. 
Die in een tv-uitzending emotioneel een KNVB-directeur voor leugenaar uitmaakte en zichzelf tijdens de bekerfinale in een half gevulde Kuip een heuse publiekswissel gunde. 
Die dit seizoen in de Zaterdag Topklasse zijn loopbaan afbouwt en voor, tijdens en vooral na afloop van die wedstrijden nog steeds een bezienswaardige karikatuur van zichzelf blijkt te zijn. 

Maar hij is ook de scheidsrechter die in zijn nadagen door in vier jaar drie keer de Gouden Kaart -de prijs voor de scheidsrechter van het seizoen-  te winnen de kwalitatieve inflatie van het huidige scheidsrechterskorps overduidelijk blootlegde. Een zorgelijke ontwikkeling die sinds de hervatting van de Nederlandse competitie, waarin de spanning per speelronde stijgt maar het niveau wekelijks daalt, alleen maar verder bevestigd wordt.

Roelof hoopte maanden op een baantje in de Zeister bossen. Jammer dat hij niet doorhad dat mensen die je aan het lijntje houden niet je echte vrienden zijn. Dat daar mensen rondlopen die glashard roepen dat ze van zijn expertise gebruik willen maken terwijl ze allang besloten hebben hem buiten de deur te houden. En dan ook  Luinge afgelopen week een aanbod deden dat hij in combinatie met zijn baan bij de belastingdienst wel moest weigeren en aansluitend met krokodillentranen riepen dat zijn weigering in Zeist betreurd wordt. 

Maar in dat bos roepen ze wel vaker wat. Daar wordt zelfs gedaan alsof de Robben-soap in Nederlands voordeel is beslist. Door doodleuk de afgesproken oefenwedstrijd bij en tegen Bayern München 2 - alle Bayern internationals zitten zo kort voor Euro 2012 in diverse trainingskampen-  als mooi en uniek te bestempelen terwijl de Bond met andere oefenwedstrijden een veelvoud kan verdienen en nu verkapt een torenhoge afkoopsom betaalt. 
Ook in Zeist weten ze ongetwijfeld dat ruim vijf miljoen mensen wekelijks naar ‘Boer zoekt vrouw’ kijken. 
Daar sluit wat boerenbedrog goed op aan.

dinsdag 1 februari 2011

Column : Koffietijd

Amsterdam, 1 februari

Hieronder staat de column van Mario die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.

 














Koffietijd

Ik drink geen koffie. Klein jeugdtrauma. Omdat mijn moeder het beu was dat ik als zevenjarige alsmaar uit de Cola-fles lurkte mengde zij oude koffie met mijn favoriete frisdrank. 
De smerige smaak die ik toen ervoer brengt bij mij nog altijd een afkerende reactie teweeg zelfs als ik alleen het woord koffie al hoor. 
Toch schuif ik, theedrinkend, regelmatig bij groepjes koffiedrinkers aan. Niet alleen voor de gezelligheid maar ook om op diverse onderwerpen licht te laten schijnen, andere standpunten te beluisteren en niet onbelangrijk meer kennis te verzamelen. 
Een behoefte die voortkomt uit de ondervinding dat met steeds meer verworven kennis mijn vaardigheden, gedrag en perspectief positief beïnvloed en geprikkeld worden.

Daarom begrijp ik een aantal moderne trainers, bestuursleden en scheidsrechters niet dat zij die informele momenten juist uit de weg gaan. 
Praat een uurtje met Johan Cruyff en je weet hoe een elftal als team en een speler individueel beter kan functioneren maar je weet ook dat je eerst wakker moet worden om dromen waar te maken. 
Of offreer Wim Jansen en Rinus Israël een bakkie troost. Binnen no time krijg je een op Ernst Happels’ filosofie gebaseerde masterclass hoe je een onoverwinnelijk gevoel kunt aanleren en hoe tactische vondsten wedstrijden kunnen beïnvloeden.
Ik praat graag met ‘oude’ rotten die precies weten hoe lijntjes lopen, voor wie sport geen geheimen meer kent omdat zij alle positieve en negatieve kanten al een keer hebben ervaren en bovendien in een professionele clubcultuur zijn opgegroeid. 
Die tegelijkertijd doorhebben dat tijden wel veranderen maar dat de geschiedenis zich ook blijft herhalen.

Waarom worden deze ontelbare, vrij voor het grijpen liggende hulplijnen dan zo weinig gebruikt?  
Is het onzekerheid, het zoeken naar veiligheid of angst overvleugeld te worden door doorgewinterde veteranen, die weten wat verantwoordelijkheid dragen en echtheid inhouden? 
Routiniers die complex lijkende omstandigheden tot de basis kunnen terugbrengen. 
Zoals Fritz Korbach mij afgelopen zaterdag uitlegde dat hij -medisch gezien- de uitwedstrijd met 1-0 had verloren en in de komende thuiswedstrijd gewoon twee doelpunten meer moet scoren om ‘door’ te gaan.