Hieronder staat de column van Mario die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.
Koffietijd
Ik drink geen koffie. Klein jeugdtrauma. Omdat mijn moeder het beu was dat ik als zevenjarige alsmaar uit de Cola-fles lurkte mengde zij oude koffie met mijn favoriete frisdrank.
De smerige smaak die ik toen ervoer brengt bij mij nog altijd een afkerende reactie teweeg zelfs als ik alleen het woord koffie al hoor.
Toch schuif ik, theedrinkend, regelmatig bij groepjes koffiedrinkers aan. Niet alleen voor de gezelligheid maar ook om op diverse onderwerpen licht te laten schijnen, andere standpunten te beluisteren en niet onbelangrijk meer kennis te verzamelen.
Een behoefte die voortkomt uit de ondervinding dat met steeds meer verworven kennis mijn vaardigheden, gedrag en perspectief positief beïnvloed en geprikkeld worden.
Daarom begrijp ik een aantal moderne trainers, bestuursleden en scheidsrechters niet dat zij die informele momenten juist uit de weg gaan.
Praat een uurtje met Johan Cruyff en je weet hoe een elftal als team en een speler individueel beter kan functioneren maar je weet ook dat je eerst wakker moet worden om dromen waar te maken.
Of offreer Wim Jansen en Rinus Israël een bakkie troost. Binnen no time krijg je een op Ernst Happels’ filosofie gebaseerde masterclass hoe je een onoverwinnelijk gevoel kunt aanleren en hoe tactische vondsten wedstrijden kunnen beïnvloeden.
Ik praat graag met ‘oude’ rotten die precies weten hoe lijntjes lopen, voor wie sport geen geheimen meer kent omdat zij alle positieve en negatieve kanten al een keer hebben ervaren en bovendien in een professionele clubcultuur zijn opgegroeid.
Die tegelijkertijd doorhebben dat tijden wel veranderen maar dat de geschiedenis zich ook blijft herhalen.
Waarom worden deze ontelbare, vrij voor het grijpen liggende hulplijnen dan zo weinig gebruikt?
Is het onzekerheid, het zoeken naar veiligheid of angst overvleugeld te worden door doorgewinterde veteranen, die weten wat verantwoordelijkheid dragen en echtheid inhouden?
Routiniers die complex lijkende omstandigheden tot de basis kunnen terugbrengen.
Zoals Fritz Korbach mij afgelopen zaterdag uitlegde dat hij -medisch gezien- de uitwedstrijd met 1-0 had verloren en in de komende thuiswedstrijd gewoon twee doelpunten meer moet scoren om ‘door’ te gaan.
