dinsdag 29 maart 2011

Column: Lekker normaal

Amsterdam, 29 maart
Hieronder treft u Mario's column die vandaag in dagblad Sp!ts staat afgedrukt. 



dinsdag 29 maart 2011
Lekker normaal

Mensen kun je in een aantal situaties goed leren kennen.
In relaties: kom maar eens ongevraagd aan iemands partner of met geldzaken: krijg je uitgeleende geld maar eens niet op de afgesproken datum terug. 
Ook bij familie-aangelegenheden en -luister eens mee in een dokterswachtkamer- als de gezondheid in het geding is.
Maar mensen leer je absoluut kennen als ze spelletjes spelen. 
Ooit zag ik een vierjarige tijdens een partijtje ‘memory’ vals spelen en de keren dat ik profvoetballers zag veranderen in bloeddorstige, nietsontziende vechtmachines zijn op twee handen niet te tellen. 
Spelers die sinds jaar en dag alle trucs uit de kast halen om een wedstrijd winnend te beëindigen. 
Die niet op een schwalbe of elleboog meer of minder kijken. 
Die niet van onbehouwen tackles, ondoordacht uitgesproken teksten of bewust gemaakte overtredingen wakker liggen.
Professionals die inmiddels de glamourstatus van film- en popsterren hebben overgenomen  en dagelijks, vaak onvoorbereid en ongewild, als publiek bezit worden behandeld. 
Die in dit mediatijdperk nagenoeg geen privacy meer kennen en in ogen van velen gedrag vertonen waardoor ze regelmatig denigrerend het etiket ‘dom’ krijgen opgeplakt. 
Maar wat is dom? 
En wat is de definitie van normaal gedrag vertonen? 
Is er veel verschil tussen het doen en laten van hoofdrolspelers in ‘Oh Oh Cherzo’ en bezoekers van het jaarlijkse Boekenbal?
Past de grillige levensstijl van wijlen Herman Brood of Liz Taylor in het ideale opvoedingsplaatje? 
Zullen pedagogen de leefwijze van Jack Nicholson, Robbie Williams, Simon Vinkenoog, Lady Gaga, Amy Winehouse of Jim Morrison aan de huidige generatie ouders aanbevelen? 
Ik weet zeker van niet. 
Wat zullen de buren wel niet gaan denken?
In Nederland accepteren we nu eenmaal niet dat uitzonderlijke talenten buitensporige trekjes vertonen. 
Talenten die iets speciaals hebben, door hun uitzonderlijke capaciteiten kwaliteit leveren en daardoor wekelijks duizenden liefhebbers bekoren. 
Ook die 40.000 fans die vanavond in vaak afzichtelijke creaties het Nederlands elftal gaan steunen. 
Die een schwalbe of elleboog van Oranje-spelers niet snel zullen veroordelen, een bewuste overtreding als acceptabel beoordelen en ondoordachte teksten gewoon zullen meezingen. 
Moet toch kunnen, vooral omdat zij geen domme voetballers zijn.

dinsdag 22 maart 2011

Column: Salami en geitenkaas

Amsterdam, 22 maart
Hieronder kunt U Mario's column lezen die vandaag in dagblad Sp!ts staat afgedrukt.
dinsdag 22 maart 2011
Salami en geitenkaas
De arbitrage ligt de laatste maanden, niet geheel ten onrechte, hevig onder vuur. Daarom is het voor de scheidsrechters wel eens prettig als andere voetbalzaken de aandacht van hun prestaties afleiden. 
Zoals in het afgelopen weekend. 
Waarin Ajax, met zijn ‘geitenkaas- defensie’ in Den Haag de titelkansen sterk zag afnemen. 
Waarin de opmerkingen over doelman Verhoeven een wel heel melig dieptepunt bereikten. 
En waarin uiteraard naar de komende competitiekraker FC Twente - PSV werd gekeken. 
Ook het interlandprogramma van volgende week lijkt in de strategische afleidingsmanoeuvre te passen. 
Want zo zie ik dat gesprek, op initiatief van de KNVB-directie, van vorige week nog steeds. 
Trainers en spelers waren uitgenodigd hun ongenoegen over de arbitrale dwalingen, de detectiverol van vierde officials en het inconsequent toepassen van de spelregels uit te komen spreken. 
Een beproefd concept, dat in Zeist de ‘Salami-tactiek’ wordt genoemd. Zoveel mogelijk ingrediënten verzamelen, touwtje er omheen, en het worstje is geproduceerd. Aansluitend een perscommuniqué uitgeven waarin staat dat het gesprek transparant en constructief is geweest, dat partijen in de toekomst met elkaar in conclaaf blijven en Klaar is Kees. 
In dit geval hebben trainers en spelers hun onvrede kunnen uiten en zijn weer voor een paar maanden monddood gemaakt. 
Dat niemand opmerkte dat door dit soort bijeenkomsten de arbitrage een steeds afhankelijker karakter krijgt, terwijl onafhankelijkheid juist de basis moet zijn, geeft aan dat arbitrage een specialisme is dat maar door weinigen -inclusief zogenaamde insiders- echt doorzien wordt. 
Vier telefoontjes en een groot aantal sms-jes over spelregels en beslissingen tijdens de afgelopen Europacup-ronden bevestigden dit weer eens. 
Ook de cijfers die worden gegeven in het Gouden kaart-klassement dat wordt samengesteld door oud-spelers en -trainers onderstrepen dit wekelijks. 
Gebruikte argumenten, bijvoorbeeld dat de scheidsrechter er goed bij zat, veel liet doorgaan, onzichtbaar was of dat hij in de geest van de wedstrijd floot, geven het beperkte referentiekader van de cijfergevers met betrekking tot de arbitrage duidelijk weer. 
Is ook daarom de conclusie gerechtvaardigd dat gesprekken als vorige week de kwaliteit van de arbitrage niet zullen verhogen?

dinsdag 15 maart 2011

Column: Voetbal als Japans puzzelstukje

Amsterdam,

Hieronder staat Mario's column die vandaag in dagblad Sp!ts staat afgedrukt.

dinsdag 15 maart 2011
Voetbal als puzzelstukje in Japans wederopbouwwerk
De mix van oosterse en westerse bouwstijlen van gewapend beton en het monotone uitzicht op de ononderbroken grijze huizenmassa tijdens de rit van het Narita-vliegveld naar het luxueuze The Mansions hotel maakten op mij weinig indruk. 
Tot de Azuba Towers opdoemden. 
Wat een leven, wat een actie, wat een kleurenexplosie veroorzaakt door de extraverte kledingkeuze van duizenden jongeren. Wat een discipline van de ontelbare verkeersdeelnemers en wat een ultramoderne snufjes en faciliteiten. 
Tokio. Wat een wereldstad! 
De FIFA had er eind 1997 goed aan gedaan mij de leiding van het WK-beslissingsduel Japan - Kazachstan toe te vertrouwen. Als de Japanse toerist Europa in vijf dagen kan doorkruisen moest het mij in vier dagen toch lukken om deze Aziatische metropool te ontdekken. 
Via metro en monorail werd ik met onwaarschijnlijke precisie op de gewenste bestemmingen afgezet. 
Een kort bezoek aan het Kabuki-theater waar veertien uur per dag de Japanse beschaving vanaf de Edo-periode wordt nagespeeld ontbrak natuurlijk niet. Ik voelde me er gelijk thuis, zeker toen ik hoorde dat kabuki ‘zich afwijkend gedragen’ betekent. 
Aansluitend naar het Kokugikan-stadion om samen met 30.000 Japanners het Sumo-worstelen te bekijken.
Fascinerend om te zien hoe die loodzware rikishi’s, na hun vaste rituelen te hebben afgewerkt, hun tegenstanders uit de ring probeerden te duwen.
Wat was ik verrast toen ik zag dat tussen de ringwegen huizenhoge netten waren opgehangen die dienst deden als ballenvangers voor de duizenden golfballetjes die van vijf, zes hoge driving ranges werden afgeslagen.
Een dag voor de wedstrijd zag ik al duizenden toeschouwers keurig in rijen geordend voor de toegangspoorten staan, hangen of voor hun opgeslagen tentjes liggen. 
Japan was duidelijk in de ban van het voetbal geraakt. 
In deze dagen denk ik vaak aan mijn eerste Japanse bezoek terug. 
Het mysterieuze land dat momenteel door aardbevingen, tsunami’s en nucleaire rampen is gekraakt en nu met de bekende Japanse efficiëntie aan de heropbouw begint. 
En daarbij ook het immens populaire voetbal als onmisbaar ingrediënt aanmerkt door het Japanse elftal de in maart geplande oefenwedstrijden tegen Montenegro en Nieuw Zeeland gewoon te laten spelen.

vrijdag 11 maart 2011

Mario in India

Van 27 februari tot 10 maart verbleef Mario (samen met Aad de Mos en Lex Schoenmaker) als gast van een ADO Den Haag jeugdselectie van spelers tot 16 jaar in India.
De spelers speelden er onder moeilijke omstandigheden vier wedstrijden (3 x 1-0 winst en een gelijkspel 1-1) tegen het districtselftal van Haryana U-17. 
Aad, Lex en Mario verzorgden in India een aantal voetbal gerelateerde clinics.




donderdag 10 maart 2011

column: Voetballessen in de Taj Mahal

Amsterdam, 8 maart,,
Hieronder staat Mario's column die vandaag in dagblad Spits staat afgedrukt.




Voetballessen in de Taj Mahal 

De invloed van een voetbalclub op de ontwikkeling van 
iemands persoonlijkheid en maatschappelijke 
ontplooiing is groot. Als puber werd ik voornamelijk 
gevormd in het Haagse Zuiderpark. ADO was een 
fantastische opvoedkundige leerschool. 
Voetbal en overwinningsdrang stonden vanzelfsprekend 
centraal en binnen de clubcultuur waren loyaliteit, 
discipline,integriteit, trouw aan principes en te 
vertrouwen personen vaste basispatronen. 
Ook het wantrouwen tegen autoriteiten, de afkeer van 
persoonsverheerlijking en respect voor je omgeving zijn 
bij ADO aangeleerde en gecultiveerde principes. 
En je leerde door het deelnemen aan toernooien 
voorzichtig de wereld kennen. 
We speelden meerdaagse toernooien bij Blauw-Wit in 
Amsterdam. We voelden ons globetrotters toen we voor 
drie dagen naar de gravelvelden van Rot Weiss Essen 
werden uitgezonden en we kwamen in Scheemda 
terecht. Niemand wist waar het plaatsje lag maar het 
leek of in elk gastgezin de fraaiste dochters rondliepen. 
Wie clubs als ADO kent zal die situatie herkennen. Wie 
eenmaal in het rood-groene hart is geraakt draagt dat 
voor altijd met zich mee. Zo lopen Aad de Mos, Wim van 
Laar, Lex Schoenmaker en ik dezer dagen constant 
verhalen uit die oude doos op te halen. Niet hoeveel 
beter maar hoe anders het vroeger was. Dat doen we 
niet op een terrasje op Kijkduin of bij Simonis' 
visrestaurant maar op ruim acht uur vliegen van de 
Hofstad. Twaalf dagen zijn we toegevoegd aan het 
begeleidingsteam van een groep ADO-talentjes onder 
de zestien jaar die momenteel in India de mooiste 
avonturen meemaakt. Mannetjes op weg naar 
volwassenheid maar nog met honderden vragen in het 
hoofd die bij terugkeer hopelijk veelal beantwoord zullen 
zijn. Spelertjes van diverse pluimage zonder petjes, 
koptelefoons en oorbellen op of in de oren. Die nog 
spelen op zwarte voetbalschoenen. Jongens die al 
stempels van Kazachstan, Letland, Italië, Frankrijk en 
Turkije in hun voetbalpaspoort hebben staan. En 
daarom nu onder moeilijke omstandigheden overeind 
blijven en geroutineerd omgaan met dramatische velden 
en 'thuisfluiters'. 
Die in India mede door de extreme demografische 
tegenstellingen een onbetaalbare levensles krijgen. 
Zoals wij vroeger in Scheemda, dat nog steeds 
verscholen in de provincie Groningen ligt.