dinsdag 8 november 2011

Presentaties van Mario van der Ende

Mario van der Ende kan uw bijeenkomst kleur en inhoud geven.

Mario van der Ende (Den Haag, 1956) is een kleurrijke ex-FIFA-scheidsrechter die
in 2004 door de KNVB werd uitgeroepen tot ‘Scheidsrechter van de Eeuw’. 
Hij leidde meer dan 800 nationale en internationale voetbalwedstrijden.



Topwedstrijden in de Champions League, 
Europese Supercups en op EK’s en WK’s 
staan op zijn cv.
Als scheidsrechter heeft Van der Ende een 
arsenaal aan unieke anekdotes over voetbal-
helden en de vele topclubs en landen waar 
hij als scheidsrechter te gast is geweest.




Met vakkennis, enthousiasme, gevoel voor details en humor brengt 
Mario van der Ende zijn presentaties met aandacht voor: 

- leiderschap, 
- samenwerken,
- ambitie, 
- talent,
- presteren, 
- het omgaan met impopulaire beslissingen, 
- het omgaan met druk,
- succes en tegenslag.

Mario was recent als gastspreker, presentator, adviseur en/of coach
aanwezig bij ochtend-, lunch- dag- en weekend (opleiding) sessies van o.a. :

Nationale Nederlanden, Bavaria, FOSAG, het Koninklijk Nederlands 
Korfbalverbond, de Koninklijke Nederlandse Hockey Bond, Unit’19, 
CJIB Leeuwarden, de businessclubs van HGC, Achilles’29, Quick Boys, 
Hermes DVS, JVC Cuijk, ADO Den Haag,  Trainingskampen.NL en de 
Federatie van Assurantieclubs.

Voor informatie:
Endless Progression
mariovanderende@kpnmail.nl
www.endlessprogression.nl




 



donderdag 13 oktober 2011

Mario's column in Sportief Den Haag

Den Haag, 13 oktober

Hieronder staat de column van Mario die in Sportief Den Haag staat afgedrukt.
Sportief Den Haag is een magazine met focus op top- en breedtesport dat wordt uitgegeven door Sportief Nederland in samenwerking met de gemeente 's -Gravenhage.


zondag 11 september 2011

Mario's moeder verjaardag

Den Haag, 10 september

Mario met zus Yvon, moeder en nicht Lindy
Vandaag was Mario bij de feestelijke bijeenkomst van zijn moeder die vandaag haar 78-ste verjaardag vierde.

zaterdag 14 mei 2011

Mario feliciteert Lilian

Amsterdam, 13 mei

Vanavond werd de verjaardag van Lilian (26) met een gezellig en prima diner in het Amsterdamse restaurant Stortk gevierd.








dinsdag 29 maart 2011

Column: Lekker normaal

Amsterdam, 29 maart
Hieronder treft u Mario's column die vandaag in dagblad Sp!ts staat afgedrukt. 



dinsdag 29 maart 2011
Lekker normaal

Mensen kun je in een aantal situaties goed leren kennen.
In relaties: kom maar eens ongevraagd aan iemands partner of met geldzaken: krijg je uitgeleende geld maar eens niet op de afgesproken datum terug. 
Ook bij familie-aangelegenheden en -luister eens mee in een dokterswachtkamer- als de gezondheid in het geding is.
Maar mensen leer je absoluut kennen als ze spelletjes spelen. 
Ooit zag ik een vierjarige tijdens een partijtje ‘memory’ vals spelen en de keren dat ik profvoetballers zag veranderen in bloeddorstige, nietsontziende vechtmachines zijn op twee handen niet te tellen. 
Spelers die sinds jaar en dag alle trucs uit de kast halen om een wedstrijd winnend te beëindigen. 
Die niet op een schwalbe of elleboog meer of minder kijken. 
Die niet van onbehouwen tackles, ondoordacht uitgesproken teksten of bewust gemaakte overtredingen wakker liggen.
Professionals die inmiddels de glamourstatus van film- en popsterren hebben overgenomen  en dagelijks, vaak onvoorbereid en ongewild, als publiek bezit worden behandeld. 
Die in dit mediatijdperk nagenoeg geen privacy meer kennen en in ogen van velen gedrag vertonen waardoor ze regelmatig denigrerend het etiket ‘dom’ krijgen opgeplakt. 
Maar wat is dom? 
En wat is de definitie van normaal gedrag vertonen? 
Is er veel verschil tussen het doen en laten van hoofdrolspelers in ‘Oh Oh Cherzo’ en bezoekers van het jaarlijkse Boekenbal?
Past de grillige levensstijl van wijlen Herman Brood of Liz Taylor in het ideale opvoedingsplaatje? 
Zullen pedagogen de leefwijze van Jack Nicholson, Robbie Williams, Simon Vinkenoog, Lady Gaga, Amy Winehouse of Jim Morrison aan de huidige generatie ouders aanbevelen? 
Ik weet zeker van niet. 
Wat zullen de buren wel niet gaan denken?
In Nederland accepteren we nu eenmaal niet dat uitzonderlijke talenten buitensporige trekjes vertonen. 
Talenten die iets speciaals hebben, door hun uitzonderlijke capaciteiten kwaliteit leveren en daardoor wekelijks duizenden liefhebbers bekoren. 
Ook die 40.000 fans die vanavond in vaak afzichtelijke creaties het Nederlands elftal gaan steunen. 
Die een schwalbe of elleboog van Oranje-spelers niet snel zullen veroordelen, een bewuste overtreding als acceptabel beoordelen en ondoordachte teksten gewoon zullen meezingen. 
Moet toch kunnen, vooral omdat zij geen domme voetballers zijn.

dinsdag 22 maart 2011

Column: Salami en geitenkaas

Amsterdam, 22 maart
Hieronder kunt U Mario's column lezen die vandaag in dagblad Sp!ts staat afgedrukt.
dinsdag 22 maart 2011
Salami en geitenkaas
De arbitrage ligt de laatste maanden, niet geheel ten onrechte, hevig onder vuur. Daarom is het voor de scheidsrechters wel eens prettig als andere voetbalzaken de aandacht van hun prestaties afleiden. 
Zoals in het afgelopen weekend. 
Waarin Ajax, met zijn ‘geitenkaas- defensie’ in Den Haag de titelkansen sterk zag afnemen. 
Waarin de opmerkingen over doelman Verhoeven een wel heel melig dieptepunt bereikten. 
En waarin uiteraard naar de komende competitiekraker FC Twente - PSV werd gekeken. 
Ook het interlandprogramma van volgende week lijkt in de strategische afleidingsmanoeuvre te passen. 
Want zo zie ik dat gesprek, op initiatief van de KNVB-directie, van vorige week nog steeds. 
Trainers en spelers waren uitgenodigd hun ongenoegen over de arbitrale dwalingen, de detectiverol van vierde officials en het inconsequent toepassen van de spelregels uit te komen spreken. 
Een beproefd concept, dat in Zeist de ‘Salami-tactiek’ wordt genoemd. Zoveel mogelijk ingrediënten verzamelen, touwtje er omheen, en het worstje is geproduceerd. Aansluitend een perscommuniqué uitgeven waarin staat dat het gesprek transparant en constructief is geweest, dat partijen in de toekomst met elkaar in conclaaf blijven en Klaar is Kees. 
In dit geval hebben trainers en spelers hun onvrede kunnen uiten en zijn weer voor een paar maanden monddood gemaakt. 
Dat niemand opmerkte dat door dit soort bijeenkomsten de arbitrage een steeds afhankelijker karakter krijgt, terwijl onafhankelijkheid juist de basis moet zijn, geeft aan dat arbitrage een specialisme is dat maar door weinigen -inclusief zogenaamde insiders- echt doorzien wordt. 
Vier telefoontjes en een groot aantal sms-jes over spelregels en beslissingen tijdens de afgelopen Europacup-ronden bevestigden dit weer eens. 
Ook de cijfers die worden gegeven in het Gouden kaart-klassement dat wordt samengesteld door oud-spelers en -trainers onderstrepen dit wekelijks. 
Gebruikte argumenten, bijvoorbeeld dat de scheidsrechter er goed bij zat, veel liet doorgaan, onzichtbaar was of dat hij in de geest van de wedstrijd floot, geven het beperkte referentiekader van de cijfergevers met betrekking tot de arbitrage duidelijk weer. 
Is ook daarom de conclusie gerechtvaardigd dat gesprekken als vorige week de kwaliteit van de arbitrage niet zullen verhogen?

dinsdag 15 maart 2011

Column: Voetbal als Japans puzzelstukje

Amsterdam,

Hieronder staat Mario's column die vandaag in dagblad Sp!ts staat afgedrukt.

dinsdag 15 maart 2011
Voetbal als puzzelstukje in Japans wederopbouwwerk
De mix van oosterse en westerse bouwstijlen van gewapend beton en het monotone uitzicht op de ononderbroken grijze huizenmassa tijdens de rit van het Narita-vliegveld naar het luxueuze The Mansions hotel maakten op mij weinig indruk. 
Tot de Azuba Towers opdoemden. 
Wat een leven, wat een actie, wat een kleurenexplosie veroorzaakt door de extraverte kledingkeuze van duizenden jongeren. Wat een discipline van de ontelbare verkeersdeelnemers en wat een ultramoderne snufjes en faciliteiten. 
Tokio. Wat een wereldstad! 
De FIFA had er eind 1997 goed aan gedaan mij de leiding van het WK-beslissingsduel Japan - Kazachstan toe te vertrouwen. Als de Japanse toerist Europa in vijf dagen kan doorkruisen moest het mij in vier dagen toch lukken om deze Aziatische metropool te ontdekken. 
Via metro en monorail werd ik met onwaarschijnlijke precisie op de gewenste bestemmingen afgezet. 
Een kort bezoek aan het Kabuki-theater waar veertien uur per dag de Japanse beschaving vanaf de Edo-periode wordt nagespeeld ontbrak natuurlijk niet. Ik voelde me er gelijk thuis, zeker toen ik hoorde dat kabuki ‘zich afwijkend gedragen’ betekent. 
Aansluitend naar het Kokugikan-stadion om samen met 30.000 Japanners het Sumo-worstelen te bekijken.
Fascinerend om te zien hoe die loodzware rikishi’s, na hun vaste rituelen te hebben afgewerkt, hun tegenstanders uit de ring probeerden te duwen.
Wat was ik verrast toen ik zag dat tussen de ringwegen huizenhoge netten waren opgehangen die dienst deden als ballenvangers voor de duizenden golfballetjes die van vijf, zes hoge driving ranges werden afgeslagen.
Een dag voor de wedstrijd zag ik al duizenden toeschouwers keurig in rijen geordend voor de toegangspoorten staan, hangen of voor hun opgeslagen tentjes liggen. 
Japan was duidelijk in de ban van het voetbal geraakt. 
In deze dagen denk ik vaak aan mijn eerste Japanse bezoek terug. 
Het mysterieuze land dat momenteel door aardbevingen, tsunami’s en nucleaire rampen is gekraakt en nu met de bekende Japanse efficiëntie aan de heropbouw begint. 
En daarbij ook het immens populaire voetbal als onmisbaar ingrediënt aanmerkt door het Japanse elftal de in maart geplande oefenwedstrijden tegen Montenegro en Nieuw Zeeland gewoon te laten spelen.

vrijdag 11 maart 2011

Mario in India

Van 27 februari tot 10 maart verbleef Mario (samen met Aad de Mos en Lex Schoenmaker) als gast van een ADO Den Haag jeugdselectie van spelers tot 16 jaar in India.
De spelers speelden er onder moeilijke omstandigheden vier wedstrijden (3 x 1-0 winst en een gelijkspel 1-1) tegen het districtselftal van Haryana U-17. 
Aad, Lex en Mario verzorgden in India een aantal voetbal gerelateerde clinics.




donderdag 10 maart 2011

column: Voetballessen in de Taj Mahal

Amsterdam, 8 maart,,
Hieronder staat Mario's column die vandaag in dagblad Spits staat afgedrukt.




Voetballessen in de Taj Mahal 

De invloed van een voetbalclub op de ontwikkeling van 
iemands persoonlijkheid en maatschappelijke 
ontplooiing is groot. Als puber werd ik voornamelijk 
gevormd in het Haagse Zuiderpark. ADO was een 
fantastische opvoedkundige leerschool. 
Voetbal en overwinningsdrang stonden vanzelfsprekend 
centraal en binnen de clubcultuur waren loyaliteit, 
discipline,integriteit, trouw aan principes en te 
vertrouwen personen vaste basispatronen. 
Ook het wantrouwen tegen autoriteiten, de afkeer van 
persoonsverheerlijking en respect voor je omgeving zijn 
bij ADO aangeleerde en gecultiveerde principes. 
En je leerde door het deelnemen aan toernooien 
voorzichtig de wereld kennen. 
We speelden meerdaagse toernooien bij Blauw-Wit in 
Amsterdam. We voelden ons globetrotters toen we voor 
drie dagen naar de gravelvelden van Rot Weiss Essen 
werden uitgezonden en we kwamen in Scheemda 
terecht. Niemand wist waar het plaatsje lag maar het 
leek of in elk gastgezin de fraaiste dochters rondliepen. 
Wie clubs als ADO kent zal die situatie herkennen. Wie 
eenmaal in het rood-groene hart is geraakt draagt dat 
voor altijd met zich mee. Zo lopen Aad de Mos, Wim van 
Laar, Lex Schoenmaker en ik dezer dagen constant 
verhalen uit die oude doos op te halen. Niet hoeveel 
beter maar hoe anders het vroeger was. Dat doen we 
niet op een terrasje op Kijkduin of bij Simonis' 
visrestaurant maar op ruim acht uur vliegen van de 
Hofstad. Twaalf dagen zijn we toegevoegd aan het 
begeleidingsteam van een groep ADO-talentjes onder 
de zestien jaar die momenteel in India de mooiste 
avonturen meemaakt. Mannetjes op weg naar 
volwassenheid maar nog met honderden vragen in het 
hoofd die bij terugkeer hopelijk veelal beantwoord zullen 
zijn. Spelertjes van diverse pluimage zonder petjes, 
koptelefoons en oorbellen op of in de oren. Die nog 
spelen op zwarte voetbalschoenen. Jongens die al 
stempels van Kazachstan, Letland, Italië, Frankrijk en 
Turkije in hun voetbalpaspoort hebben staan. En 
daarom nu onder moeilijke omstandigheden overeind 
blijven en geroutineerd omgaan met dramatische velden 
en 'thuisfluiters'. 
Die in India mede door de extreme demografische 
tegenstellingen een onbetaalbare levensles krijgen. 
Zoals wij vroeger in Scheemda, dat nog steeds 
verscholen in de provincie Groningen ligt. 








dinsdag 22 februari 2011

Column: Zweedse naaimachine

Amsterdam, 22 februari


Hieronder treft u Mario's column die vandaag in dagblad
SP!TS staat afgedrukt.




Zweedse naaimachine 
Een maand geleden maakten De Centrale Spelersraad , de Coaches Betaald Voetbal en de afdeling scheidsrechterszaken van de KNVB tijdens een overleg afspraken rond het verbeteren van de arbitrage. 
Vooral de Spelersraad had de buik vol van de lage kwaliteit en was het inconsequent hanteren van de spelregels door de elite van het Nederlandse scheidsrechterskorps meer dan zat. 
Wat die afspraken precies inhielden werd, ondanks de beoogde transparantie, nooit wereldkundig gemaakt. 
Maar dat het gesprek vooralsnog weinig effect heeft gesorteerd is de voetbalvolgers inmiddels wel duidelijk geworden. 

Als je in het afgelopen voetbalweekend even een scheidsrechtersbril opzette en kritisch naar de prestaties van de Eredivisiescheidsrechters keek, sprongen er spontaan barsten in je brillenglazen. 
Een rits van overtredingen werd of verkeerd beoordeeld of met de mantel der liefde bedekt. 
Het was onthutsend om te zien dat de Nederlandse EK-troef Bjorn Kuipers in zijn Champions League generale voor FC Kopenhagen - Chelsea bij Heerenveen - AZ regelrechte aanslagen met een gele kaart afdeed en een Toni Schumacher imitatie (WK’82) van AZ-doelman Alvarado over het hoofd zag. 
Kennelijk blijken Belgische  strafkampen ook niet afdoende te werken. 
Zeker niet voor Kevin Blom die maar liefst negen kaarten nodig had om FC Twente - NEC in goede banen te leiden en Nijmegenaar Nuytinck een vroegtijdige aftocht bespaarde. 
Niet alleen de leiding van de twee huidige vaandeldragers was onder de maat. Holla (FC Groningen), Van der Maarel (FC Utrecht), Ammi (ADO Den Haag), Leemans (VVV Venlo) moeten in hun vuistje hebben gelachen toen hun zware overtredingen niet adequaat werden bestraft. 
En wat te denken van de strafschop die Willem II-er Arjen Swinkels, de enige echte schlemiel van deze Eredivisiejaargang, veroorzaakte? 
Die overtreding werd toch écht buiten het strafschopgebied gemaakt.

Toch lopen er gelukkig nog spelers in de Eredivisie rond die de scheidsrechters, onbedoeld, te hulp schieten. Tenentrapper Ola Toivonen -het Husqvarnaaitje - bijvoorbeeld. 
De Zweed die zichzelf zonder gène het slimste jongetje van het veld noemt. 
Die probleemloos de rol van Luiz Suarez overnam en door zijn publiekelijk uitgemeten maar onbestraft gebleven optredens het scheidsrechtersgilde hopelijk weer eens de ogen opent.


dinsdag 15 februari 2011

Column: Kinderarbeid of carrièreplanning

Amsterdam, 15 februari

Hieronder treft u Mario's column die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.


Kinderarbeid of carrièreplanning?
De prestaties van het eerste elftal maar ook de kwaliteit van de jeugdafdeling waren de aanleiding dat eind jaren zestig, begin zeventig, ADO als een magneet op jeugdvoetballers werkte. 
Het was fantastisch om als kind in het Haagse Zuiderpark te mogen spelen, ook omdat in alle competities ADO-elftallen bovenaan stonden. 
De club wilde toonaangevend blijven en daarom werd toen al in steeds wijdere omtrek gericht naar talent gespeurd. Uit Hoek van Holland, Delft, Gouda en Leiden kwamen talentjes de club versterken. 
Ze trainden vier keer in de week en speelden twee wedstrijden in het weekend. 
Niemand hoorde je er over dat de kinderen werden weggehaald uit het sociale milieu van familie en vriendjes, dat ze door het voetbal te eenzijdig werden opgevoed, dat schoolprestaties er onder zouden lijden en dat ouders, die dagelijks voor chauffeur speelden, te zwaar belast zouden worden. 
Welnee,  alles gebeurde met het doel te slagen in het betaald voetbal. Velen haalden die eindstreep natuurlijk niet. Ik kom ze met regelmaat tegen en tref zelden blijvend beschadigden aan. 

In veertig jaar is veel veranderd. 
Maar ondanks de opvang en alternatieve opvoeding in pleeggezinnen of internaten, huiswerkbegeleiding, LOOT-scholen, gecoördineerd vervoer, soms twee trainingssessies per dag en het uitbreiden van regionaal scouten met  internationaal zoeken naar talent blijven twee zaken bij het oude. 
De clubs willen talent op zo jong mogelijke leeftijd inlijven en spelers willen voor hun kans profvoetballer te worden blijven opteren. En om daar dan op jonge leeftijd alles voor te geven is logisch. 
Kijk in andere sfeer de leerlingenlijsten op internationaal hoog aangeschreven dans- en kunstacademies en conservatoria er maar op na. Alles wat jong is geleerd pikken ze je ook daar nooit meer af. 
Ik begrijp die selectieve verontwaardiging over Nederlandse talentjes die vroeg naar het buitenland vertrekken dan ook niet. 
Er wordt over heuse kinderhandel gesproken en er worden zelfs Kamervragen over ingediend. 
Alsof Nederlandse clubs onderling geen jeugdspelers wegroven en profs op hun loonlijsten hebben staan die als kind het ouderlijk huis verlieten om hun profdroom te verwezenlijken. 
Of heet dit dan opeens carrièreplanning?

woensdag 9 februari 2011

Column : Boerenbedrog

Amsterdam, 8 februari


Hieronder kunt u Mario's column 'Boerenbedrog' lezen die vandaag in SP!TS staat afgedrukt.

Boerenbedrog

Het is de laatste tijd in de media nogal stil rondom Roelof Luinge. Kent u hem nog? Hij was die scheidsrechter die tot vorig jaar als een moderne Methusalem met fluit, zijn lange carrière in het betaald voetbal elk seizoen met een jaartje verlengde. 
Die in een tv-uitzending emotioneel een KNVB-directeur voor leugenaar uitmaakte en zichzelf tijdens de bekerfinale in een half gevulde Kuip een heuse publiekswissel gunde. 
Die dit seizoen in de Zaterdag Topklasse zijn loopbaan afbouwt en voor, tijdens en vooral na afloop van die wedstrijden nog steeds een bezienswaardige karikatuur van zichzelf blijkt te zijn. 

Maar hij is ook de scheidsrechter die in zijn nadagen door in vier jaar drie keer de Gouden Kaart -de prijs voor de scheidsrechter van het seizoen-  te winnen de kwalitatieve inflatie van het huidige scheidsrechterskorps overduidelijk blootlegde. Een zorgelijke ontwikkeling die sinds de hervatting van de Nederlandse competitie, waarin de spanning per speelronde stijgt maar het niveau wekelijks daalt, alleen maar verder bevestigd wordt.

Roelof hoopte maanden op een baantje in de Zeister bossen. Jammer dat hij niet doorhad dat mensen die je aan het lijntje houden niet je echte vrienden zijn. Dat daar mensen rondlopen die glashard roepen dat ze van zijn expertise gebruik willen maken terwijl ze allang besloten hebben hem buiten de deur te houden. En dan ook  Luinge afgelopen week een aanbod deden dat hij in combinatie met zijn baan bij de belastingdienst wel moest weigeren en aansluitend met krokodillentranen riepen dat zijn weigering in Zeist betreurd wordt. 

Maar in dat bos roepen ze wel vaker wat. Daar wordt zelfs gedaan alsof de Robben-soap in Nederlands voordeel is beslist. Door doodleuk de afgesproken oefenwedstrijd bij en tegen Bayern München 2 - alle Bayern internationals zitten zo kort voor Euro 2012 in diverse trainingskampen-  als mooi en uniek te bestempelen terwijl de Bond met andere oefenwedstrijden een veelvoud kan verdienen en nu verkapt een torenhoge afkoopsom betaalt. 
Ook in Zeist weten ze ongetwijfeld dat ruim vijf miljoen mensen wekelijks naar ‘Boer zoekt vrouw’ kijken. 
Daar sluit wat boerenbedrog goed op aan.

dinsdag 1 februari 2011

Column : Koffietijd

Amsterdam, 1 februari

Hieronder staat de column van Mario die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.

 














Koffietijd

Ik drink geen koffie. Klein jeugdtrauma. Omdat mijn moeder het beu was dat ik als zevenjarige alsmaar uit de Cola-fles lurkte mengde zij oude koffie met mijn favoriete frisdrank. 
De smerige smaak die ik toen ervoer brengt bij mij nog altijd een afkerende reactie teweeg zelfs als ik alleen het woord koffie al hoor. 
Toch schuif ik, theedrinkend, regelmatig bij groepjes koffiedrinkers aan. Niet alleen voor de gezelligheid maar ook om op diverse onderwerpen licht te laten schijnen, andere standpunten te beluisteren en niet onbelangrijk meer kennis te verzamelen. 
Een behoefte die voortkomt uit de ondervinding dat met steeds meer verworven kennis mijn vaardigheden, gedrag en perspectief positief beïnvloed en geprikkeld worden.

Daarom begrijp ik een aantal moderne trainers, bestuursleden en scheidsrechters niet dat zij die informele momenten juist uit de weg gaan. 
Praat een uurtje met Johan Cruyff en je weet hoe een elftal als team en een speler individueel beter kan functioneren maar je weet ook dat je eerst wakker moet worden om dromen waar te maken. 
Of offreer Wim Jansen en Rinus Israël een bakkie troost. Binnen no time krijg je een op Ernst Happels’ filosofie gebaseerde masterclass hoe je een onoverwinnelijk gevoel kunt aanleren en hoe tactische vondsten wedstrijden kunnen beïnvloeden.
Ik praat graag met ‘oude’ rotten die precies weten hoe lijntjes lopen, voor wie sport geen geheimen meer kent omdat zij alle positieve en negatieve kanten al een keer hebben ervaren en bovendien in een professionele clubcultuur zijn opgegroeid. 
Die tegelijkertijd doorhebben dat tijden wel veranderen maar dat de geschiedenis zich ook blijft herhalen.

Waarom worden deze ontelbare, vrij voor het grijpen liggende hulplijnen dan zo weinig gebruikt?  
Is het onzekerheid, het zoeken naar veiligheid of angst overvleugeld te worden door doorgewinterde veteranen, die weten wat verantwoordelijkheid dragen en echtheid inhouden? 
Routiniers die complex lijkende omstandigheden tot de basis kunnen terugbrengen. 
Zoals Fritz Korbach mij afgelopen zaterdag uitlegde dat hij -medisch gezien- de uitwedstrijd met 1-0 had verloren en in de komende thuiswedstrijd gewoon twee doelpunten meer moet scoren om ‘door’ te gaan.

dinsdag 25 januari 2011

Column : Pecunia non olet

Amsterdam, 25 januari 2011


Hieronder treft u Mario's column die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.






Pecunia non olet
Het kan raar lopen in een mensenleven. Zo loop je met je gezin tijdens de kerstdagen op het Caribische St-Barths. Drink je wat met Puff Daddy en Demi Moore, kom je ook nog geheel onverwacht Roman Abramovitsj tegen. 
Uiteraard staat er dan binnen vijf minuten een fles groene Stolichnaya op tafel, wordt er met je Russische vriend wat bijgekletst en voordat  je het weet sta je de komende anderhalf jaar onder contract bij het Tsjetsjeense Terek Grozny. 
Maar niet nadat bij Rusland-specialist Guus -“Vijf miljoen? Gelijk doen!“- advies was ingewonnen. 
Je bent nu eenmaal een onvoorspelbare wereldburger, die van onwaarschijnlijke en uitdagende avonturen houdt, niet bang is uitgevallen en unieke kansen niet laat lopen. 
Daar horen vanzelfsprekend uitglijders bij. 
Dan kun je jarenlang bij een belachelijk veel geld verspillend project als het Nederlandse en Belgische WK-bid vooroplopen terwijl je vanaf het begin hebt geweten dat je aan een dood paard trok.  
Maar je bent inmiddels 48 jaar en natuurlijk veel te jong om je dagen golfend en op de bank tv-kijkend door te brengen. 
Je moet toch wat te doen hebben en je blijven ontwikkelen. 
Door al die reizen en als integere, enthousiaste en populaire ambassadeur van de Nationale Postcodeloterij weet je inmiddels wat er in de wereld te koop is. 
Dan hoor je dat de financiële mogelijkheden in het al maanden vrij rustige Tsjetsjenië onbeperkt zijn. Geen beperkende salary caps als bij LA Galaxy en je weet dat voetbalvelden, ballen en doelen overal ter wereld even groot zijn. 
Ziet dat voormalig rebellenleider Kadirov, inmiddels clubvoorzitter en president van de Russische deelstaat, op tientallen hectares toendra een ultramodern trainingscomplex liet verrijzen. 
En dat gezeur over de veiligheid in Grozny en de taalbarrière. 
Trainers lopen overal ter wereld risico en voetbaltaal is juist universeel. Wat maakt het uit als met een grote zak geld niet naar je bekwaamheid wordt gevraagd maar simpelweg alleen je naam wordt misbruikt? 
Je bent nu eenmaal 100% professional, weet dat mensen toch al een uitgesproken mening over je hebben en dat geld niet stinkt. 

dinsdag 18 januari 2011

Column : Top of flopklasse

Amsterdam, 18 januari

Hieronder treft U Mario's column aan die vandaag in dagblad SP!TS staat afgedrukt.






Top of Flopklasse 

Afgelopen weekend was ik aandachtig toeschouwer bij 
IJsselmeervogels - Harkemase Boys en AFC - Haaglandia. 
Als je over de ontwikkelingen in de Topklasse wilt 
meepraten moet je natuurlijk met regelmaat op diverse 
amateuraccommodaties je gezicht laten zien. 
In Bunschoten-Spakenburg is het op de fraaie tribune met 
mijn vaste groepje omstanders goed toeven. Een bezoek 
aan AFCʼs Sportpark Goed Genoeg neemt vaak vormen van 
een grootse reünie aan. Gezelligheid kent geen tijd. 
Consumpties zijn uitstekend verzorgd en je voelt die voor 
het amateurvoetbal van oudsher zo kenmerkende sociale 
functie. Vandaag de dag dus onder de vlag van de 
Topklasse. 
De Topklasse die voor dit voetbalseizoen op basis van 
wazige beloften en drogredenen door enkele fossiele 
denkers door de strot van de vaderlandse amateurclubs 
werd geduwd. 
En die gelijktijdig door het invoeren van verplichte 
degradatie uit de Jupiler League (Zeister hoofddoelstelling?) 
voor een betaald voetbalclub liquidatie kan betekenen. 
Je hoeft geen voetbalprofessor te zijn om te zien dat het 
voorgespiegelde hogere niveau niet wordt gehaald. 
Logisch, omdat budgetten óók in het amateurvoetbal hun 
limiet-- kennen en gecontracteerde ex-profs, met een mooie 
toekomst achter zich, nu eenmaal geen kwalitatieve 
meerwaarde hebben. 
En van die voorspelde toeschouwerstoename is -nu het 
nieuwtje er af is- allang geen sprake meer. Ik bezocht 
recentelijk wedstrijden waar ik binnen vijf minuten alle 
toeschouwers persoonlijk een hand kon geven. 
En meer leuke en spannender wedstrijden? Hou op, schei 
uit. Kijk naar de stand op de ranglijst en je vindt dezelfde 
namen die al jaren de dienst uitmaken. 
Het is net als met die beloofde explosie aan uitstraling en 
media-aandacht. 
Zeker na het tv-echec kom je niet verder dan wat extra 
ruimte in een lokaal weekkrantje. Intussen is al één club 
omgevallen en bij veel clubs moet elk dubbeltje worden 
omgedraaid. 
Redenen waarom de meeste penningmeesters de hand 
streng op de knip houden en 90% van de Topklassers 
wijselijk niet aan een onzeker betaald voetbalavontuur zal 
beginnen. 
Dat laatste doen alleen clubs die geleid worden door 
bestuurders die persoonlijk dolgraag in de Zeister bobo- 
stand verheven willen worden.

woensdag 12 januari 2011

column : Tuchtcommissie nog in winterslaap

Amsterdam, 12 januari 2011

Hieronder treft u Mario's column die vandaag in SPITS staat afgedrukt aan.






Tuchtcommissie nog in winterslaap

Albufeira lijkt begin januari een spookstadje in winterslaap. 
Een broodnodige rustperiode voor de Portugese kustplaats waar negen maanden per jaar het dagelijks leven aan Sodom en Gomorra doet denken. 
Die rust wordt tijdelijk wreed verstoord door een invasie van Nederlandse voetbalclubs. 
Zeker twintig teams bereiden zich in de Algarve voor op de tweede competitiehelft. 
Met eigen ogen zag ik dat sc Heerenveen en FC Zwolle schema’s met een uitgebalanceerde arbeids-rustverhouding hanteerden terwijl veel van de aanwezige amateurclubs het nuttige en aangename gedurende 24 uur per dag zoveel mogelijk wilden combineren. 
De overwinterende Algarve-bastards keken vreemd op van al die rondsjezende mountainbikes en quads. Van ploegen die bij 11° C  een oceaanzeiltochtje maakten en halsbrekende toeren tijdens jeepsafari’s uithaalden. 
Die hun dagelijkse bezoek aan strand, golfcourse en tennisclub moesten opschorten omdat die locaties door de Nederlandse teams in bezit waren genomen terwijl ze ‘s avonds geen restaurant of cafeetje konden vinden omdat daar altijd wel een dartscompetitie, pokertoernooi of voetbalquiz werd georganiseerd. 
En op zaterdagavond bleven ze preventief uit de buurt van de speciaal voor de tijdelijke Nederlandse enclave geopende uitgaansgelegenheid. 
Dat verzamelpunt waar een drankhoeveelheid werd uitgeschonken waarmee een 25 meter wedstrijdzwembad eenvoudig kan worden gevuld en spelers en begeleiding de afgewerkte toernooien en wedstrijden druk evalueerden. 
Want er werd natuurlijk ook nog volop gevoetbald. 
Vriendschappelijke wedstrijden die veelal werden geleid door Nederlandse amateurscheidsrechters, die soms iets te veel de kerk in het midden lieten maar toch bij zware overtredingen adequate maatregelen niet schuwden. 
Zo’n beetje in navolging van Pol van Boekel tijdens Sparta - Feyenoord. 
Veel sussen, wat gele kaarten door de vingers zien en terecht rood tonen aan de geïrriteerde Feyenoord-spits Luc Castaignos die opzettelijk en voor iedereen overduidelijk natrapte. Behalve voor de tuchtcommissie. 
Die zag geen aanleiding om een nader onderzoek in te stellen. 
Het betrof toch maar een vriendschappelijk wedstrijdje. 
Vreemd voor een bond die roept sportiviteit en respect hoog in het vaandel te hebben staan, maar tegelijkertijd een scheidsrechter keihard afvalt en een vrijbrief tot wild-west taferelen in komende oefenwedstrijden geeft.